In de huidige feministische beweging word de term mansplaining vaak gebruikt, waarbij een man ervan uitgaat dat hij meer weet over een onderwerp dan een vrouw, terwijl zij misschien zelfs superieure kwalificaties en ervaring in het veld heeft. Het wordt soms ook gebruikt wanneer mannen ervan uitgaan dat zij problemen begrijpen die vrouwen beïnvloeden zoals intimidatie op straat.

Tegelijkertijd gebeurt dit dagelijks bij kinderen en tieners, waar wij als volwassenen onze eigen, vaak goedwillige, mening als juist aannemen en kinderen proberen te beschermen tegen hun "onjuiste" mening. Natuurlijk is er een belangrijk verschil, wij zijn als ouders verantwoordelijk voor de gezondheid en het geluk van onze kinderen. Maar in hoeverre draaien wij door in deze verantwoordelijk tot het punt waar het mogelijk hun onafhankelijkheid schaadt?

Juridisch is het geregeld dat iemand zoals een ouder of instantie gezag heeft over een minderjarige totdat zij meerderjarig worden. Dit gezag houdt onder andere in dat ouders beslissingen moeten maken over de schoolkeuze en medische behandelingen van hun kind. Voor medische beslissingen is het al geregeld dat er een gradatie is in de onafhankelijkheid van kinderen en hun recht als patiënten om zelfstandige beslissingen te maken. Vanaf twaalf jaar hebben kinderen ook een stem in hun medische behandeling, maar indien er een meningsverschil is wordt niet altijd hun stem boven die van de ouders getrokken. Vanaf zestien jaar is er geen toestemming meer van de ouders nodig en kunnen kinderen dus zelfstandig beslissingen maken. Dit zelfde recht komt kinderen toe in scheidingszaken, waarbij zij in een kindgesprek met de rechter hun mening vanaf twaalf jaar mogen uiten over hun voorkeuren als het gaat om onder andere de omgangsregeling. 

Echter in veel andere delen van het leven van kinderen missen zij nog veel de gradatie in onafhankelijkheid van hun ouders naarmate zij ouder worden. Denk hierbij aan financiën, ouders zijn verantwoordelijk voor de financiën van hun kinderen en betalen ook belasting over hun spaargeld. Tegelijkertijd zijn kinderen tot achttien jaar niet